Zon zee en strand

De boot van coron naar elnido is naar mijn verassing erg snel en comfortabel. Ik zat naast een aantrekkelijk filipijnens meisje. Hoewel, aan het begin van de rit zaten er 2 stoelen ruimte tussen ons en aan het eind zat ze helemaal tegen me aangeplakt! Ze zag me blijkbaar wel zitten. Ze sprak slecht Engels maar ze probeerde helemaal te kroelen en gaf dr telefoonnummer. Ja, nee. Sorry. Daarvoor ben ik hier niet. Het valt me op dat dit vaker gebeurt. Locals die proberen te hitten op Europese mannen. Misschien is dit ook wel een van de redenen waarom je vaak Aziatische meisjes met westerse mannen ziet. Zij komen op jou afgestapt. En in nederland is dat een taak voor de mannen. Assertiviteit loont blijkbaar. En waarom willen ze westerse mannen scoren? Ik wil graag geloven dat het is omdat ik er gewoon zo goed uit zie, maar ik vermoed dat het is omdat we rijk zijn. Want vergeleken met hun, zijn we dat natuurlijk ook.
Na zo'n 4 uur sta ik al op de port met uitzicht op een mooi strand en indrukwekkende rotsformaties. Ik loop net elnido in en kom een meisje tegen waarmee ik in don det in een bar heb mee zitten praten. Ze heet Emilia en komt uit Zweden. Ze is hier samen met mohammed, die uit parijs komt. Ze delen een 3 persoonkamer met zijn 2e. Komt dat even goed uit. Ik drop er mijn spullen en we gaan de stad in. El nido is erg toeristich. Het is even wennen om weer in een omgeving te zijn met veel toeristen want dat is voor mij al weer bijna een maand geleden. We eten in een thais restaurant en ik spreek met een Engelse jongen die daar de manager bleek te zijn en hij raadde ons aan om met de scooter naar nacpan beach te gaan.
Wat me in elnido opvalt is dat de elektriciteit 5x per dag uitvalt en dat iedereen, hoe groot of hoe klein hun huisje ook is, generators te voorschijn halen die draaien op benzine.
Om 11 uur de volgende dag liggen we op nacpan beach te bakken op het strand. Opmerkelijk was op de route er naar toe dat er een heel locale regenbui was. We stonden zeker 20min te schuilen voor een gigantische regenstorm voordat we weer verder reden. Rijden we 100 meter verder: is de grond er nog gortdroog!! Dat geloof je toch niet?
We besluiten na nacpan beach lekker een tourtje maken. Ik probeer even uit hoe hard de motorbike kan en ook kom tot wel 100km per uur voordat ik moet afremmen  voor een bocht ik stap af om met mijn gopro de anderen te filmen die voorbij rijden. Ze rijden door en ik denk ik stop mijn gopro wel in de tas als ik een stukje verder ben, want anders moeten ze straks op me wachten. Dus ik rij verder en terwijl ik mn cameraatje in mijn tas stop, zie ik dat zij plotseling vlak voor mijn neus net te hard remmen! En doordat ik bezig was met andere zaken(ja pap, ik ben een sukkel. Ik weet t) rem met mijn voorste rem, en val hierdoor op de grond. Mijn linkerbeen zit onder de schrammen en ik besteed enkele momenten aan wat oerhollandsch gevloek voordat ik mijn firstaid kit pak om mijn wonden te verzorgen. Shit. Maar gelukkig ging ik slechts 5-10km/h en geen 100! Pfiew. Wat een omgelovelijk domme actie. Mijn been ziet er lelijk uit, Maar het had erger gekund. Haha. Ik heb in elnido helaas geen boottocht meer gedaan om infecties te voorkomen. Dus heb meer strandgehangen. Na 3 nachten elnido op naar port barton. Mohammed gaat weer terug naar Parijs om te werken en Emilia gaat met mij mee. Port barton is een fantastische plek, Waar wat minder toeristen te vinden zijn. Er hangt een heel relaxed sfeertje en er is tentje met fantastisch eten!!! Hier gaan we 2x per dag eten. Met name voor de hummus en de gigantische pizza! My favorites.(Op mijn vaders lasagne na dan, want die is legendarisch)
Mijn reismaatje doet wat boottours en ik hang hier met name op het strand. Ik ontmoet ondertussen wat leuke andere backpackers.
Op 1 mei maak ik emilia sochtendsvroeg zingend wakker want ze is namelijk jarig. En we moeten op tijd weg want we gaan naar sabang. Een afgelegen plaatsje met prachtige natuur. Onze accommodatie is dan ook een bamboehutje met klamboes voor 300peso per persoon. Dat is nog geen 5 euro. Haha. Het wordt gerund door de familie die zelf ook op het terrein wonen. Ze hebben onvegeer 4 kamers die ze verhuren. De eigenaresse is een ongelovelijk lief oud vrouwtje die voor een prikkie heerlijke pasta's, fruitshakes, échte koffie(dus geen poeder met water) voor ons bereid en ze regelt ook nog een korting voor ons bij de tours. Ik raak in gesprek met een koppel uit Australië en een koppel uit engeland. Met zn vieren hebben ze 9 maanden in Japan gewoond/ gewerkt En jawel, als ski en snowboard leraren. Dus ik kon het wel goed met ze vinden. Met zijn 6en boeken we de tour naar de "underground river" dit is een van de 7 nieuwe wereldwonderen! En dat is het niet voor niks. Met een bootje varen we een grot in, die door een gids bestuurd word met slechts een enkele roeispaan. Duizenden en duizenden vleermuizen en zwaluwen vliegen in de grot rond. De immens grote grot met stalacmieten maakt een diepe indruk. Wauw wat mooi. Na een uur in de grot, bezoeken we nog een mangrove waar we veel wildlife spotten zoals varanen, slangen en bijzondere vogels. Er is nog een beestje die alleen hier voor komt. Er zit een klein vrouwtje langs de weg met naast haar een groot bord met "tamilok" en plaatjes van "fearfactor". Ze verkoopt deze tamilok, een locale lekkernij die wij zouden vertalen als houtworm. Ik loop al wat achter met mijn " ik eet elke dag wat nieuws challenge" dus ik bestel er wat van. Ze doet er lekkere saus bij, met limoen, azijn en chilipepertjes. En je zou het net verwachten maar het was heerlijk! Het smaakt een beetje als oester. En ik kan weer wat nieuws op mijn lijstje zetten.
Savonds spelen we shitheads, een kaartspelletjes dat op klootzakken lijkt.
Onze laatste dag op het eiland palawan speelt zich af in puerto princesa. Hier is niet zoveel te doen, gelukkig duurde de reis erheen al de halve dag. De rest van de dag besteed ik aan fitness in de locale gym, en het eten van wat nieuwe gerechten. De meest extreme was "balut" een ongeboren eendje die nog in de schaal zit. Het smaakt gewoon naar ei en een beetje naar kip.
De vlucht naar cebu island kostte nog geen 25 euro en binnen 1.5 uur zijn we er al.
Ik reis op dit moment nog met emilia. We delen een taxi met een duits stel naar de busterminal. De bus staat al klaar en rijd meteen weg. Ideaal. Wat zijn de bussen hier goed geregeld! Elk half uur rijd er een spotgoedkope bus met airco rond. En je hoeft maar te zwaaien om mee te kunnen, want er zijn namelijk geen bushaltes.
Aan het eind van de reis komen we aan in moalboal. Een stadje dat bekend staat om zijn prachtige duiklocsties en de mogelijkheid om te kunnen snorkelen met sardines.
Savonds ontmoeten we een groepje jongeren waar we de ring of fire mee spelen. Een lokaal drankspelletje wat erg op kingsen lijkt. Hier heb ik erg van genoten want die kleine aziaatjes kunnen niet zo veel hebben als een grote hollander natuurlijk. Gna gna
Ondertussen zijn mijn schaafwonden mooie roze plekjes op mijn knie en voet geworden en kan ik weer normaal lopen.
Dag 1 in moalboal zwemmen we tussen de miljoenen sardines! Wat een coole ervaring is dat zeg. Ik heb gemerkt dag ik langer en dieper omder water kan komen dan alle andere toeristen dus ik probeer de grenzen van mijn kunnen een beetje uit te testen. Op geven moment probeer ik door een school sardines heen te zwemmen en zie ik wat blauws verschijnen. Daarnaast kwamen er ook een hoop bubbels omhoog. De blauwe objecten en extra bubbels blijken een aantal duikers te zijn! Ik ga weer omhoog om water te happen en probeer te kijken of ik bij ze kan komen. Ik denk dat we wel op 10 meter diepte zaten. Een van de duikers seint naar mij "hang loose", wat in surfertaal "hee alles goed!" Betekend. Haha. Cool. Gelukkig had ik mijn gopro mee en leg ik alles vast. Wat een leuke herinnering. Met de boot varen we naar een andere plek, Waar soms zeeschildpadden te vinden zijn. Ik ontmoet vandaag 5 schildpadden. nouja ontmoet, ontmoet.. Erg geïnteresseerd zijn ze niet. Ze eten eigenlijk alleen maar.
Bij het hostel raak ik aan de praat met twee Amerikanen. Een van deze jongens vertelde een bijzonder verhaal, daarvan ik eerst moeite had om het te geloven, maar hij kon het wel erg gedetailleerd vertellen. Hij is opgegroeid in de ghetto van Detroit. Dat is een plek waar je bijvoorbeeld snachts niet veilig over straat kan. Hij komt ook wel een beetje als een stoerlapje over. Hij verteld stoere oorlogsverhalen over zijn tijd in het leger en zijn uitzending in Afghanistan. Dan verteld hij op een wat serieuzere toon het volgende. In de tijd van Saddam Hoessein, toen Saddam gepakt werd was zijn team daar als een van de eerste ter plaatse. Hij was sergeant en zijn team moest een van vele paleizen ontruimen. In een van de kamers lagen stapels en stapels met kisten met briefjes van 100dollar er in. In totaal zo'n 200miljoen, zegt hij. Hij presteerde om aan 40 kilo aan briefgeld zijn zakken te vullen. Want in zijn backpack zat zijn ammunitie, die hij bijna had omgeruild voor meer geld, Maar dat bekoop je daar natuurlijk met je leven. Voor 3 dagen was ik miljonair zegt hij. Voordat ik ermee gepakt werd. Ja wat dacht ik wel niet? Ik was zo rijk dat ik met briefjes van 100 mijn sigaretten aanstook! 
Ik vroeg, kom je het geld dan niet begraven?  Waarop hij antwoordde dat hij de coördinaten nog heeft waar hij nog 8 miljoen anderhalve foot diep in de grond heeft neergelegd. Maar hij wilt niet meer naar die nare plek terugkeren en waarschijnlijk is het toch allemaal al weggewaaid, want je hebt daar metershoge zandduinen die na een dag 20 meter verderop kunnen liggen. Dus grote kans dat een arme kameerherder nu een sjeik is. Hij is na 3 dagen gepakt en heeft moeten boeten voor zijn daden. Hij verteld nog trots dat hij in een artikel "the thieves of Baghdad" werd genoemd. Dit gebruikt hij om zijn verhaal te bewijzen. Ik heb er nog niet naar gegoogled. Of het waar is of niet, geen idee. Maar het is toch een briljant verhaal, vind je niet?!
de volgende dag was Emilia ziek en ging ik dus alleen canyoneeren! Bij het hostel hadden we de avond van te voren viavia een tour geregeld. Ik kan van de eigenaar van het hostel zijn drybag lenen die gebruik ik om mijn spullen in te doen. Om 7 uur sochtends word ik opgehaald door de tourguide. Achterop een scooter met meer dan 80km per uur brengt mij mij bij een canyoneeringbedrijf wat eigenlijk gewoon de achtertuin is van de familie die het bedrijf runt. De woonkamer is tevens ook de instructieruimte en de kleedkamer. Ik krijg mooie nikes aan voor de dag en samen met mijn gids worden we door iemand anders bij de canyon gedropt waarbij we met zn 3e op de scooter de berg op rijden. Beetje eng wel. Ik heb al eerder met 4 mensen op 1 scooter gereden in luangprabang maar toen was het een rechte weg en dit waren haarspeldbochten. En 2 dikke kerels.
De gids blijkt mijn persoonlijle gids te zijn! Ik begin me af te vragen of ik soms te veel betaald heb. Maar 1300peso is eigenlijk helemaal niet zo duur. Het is een fantastische tocht! De gids heet Kayson en is een enthousiaste en vriendelijke kerel! Hij draagt zelfs mijn drybag, filmt me met de gopro en laat me de beste plekjes van de canyon zien en helpt me mijn angst te overwinnen om een backflip te doen van de trapeze in het blauwe water! Leuk hierbij was het applaus van tientallen Aziaten. Na een vermoeiende tocht en een aantal spectaculaire sprongen in helder blauw water leidt Kayson me weer terug naar de achtertuin waar de mama van de familie een feestmaal voor me heeft klaargemaakt. Dit was net als het vervoer allemaal bij de prijs geincludeerd. Wauw.

De volgende stop was oslob. Dit stadje viel eigenlijk een beetje tegen omdat er eigenlijk geen reet te beleven valt. Het enige wat de duizenden toeristen trekt, zijn de walvishaaien die hier rondzwemmen. Hier kan je alleen sochtends een tour doen om met deze gigantische vissen te gaan zwemmen. Dus dit is precies wat ik de dag van aankomst gelijk geboekt heb voor de volgende dag. Het is erg indrukwekkend en soms zelfs een beetje eng om tussen zulke gigantische zeemonsters te zwemmen. Je weet wel dat ze geen kwaad doen, Maar als jij ze in de weg zwemt, zouden ze je denk ik zo omver zwemmen. Ook hier dook ik naar dezelfde diepte als de aanwezige duikers. Haha! Na het zwemmen een lekker ontbijtje en zeg ik mijn vaarwel tegen Emilia. Ik neem een bus en een boot naar bohol. Het eiland heeft zinn bekendheid te danken aan de eerste Spaanse nederzetting in de filipijnen, voor de chocolate hills en voor de tarziers(miniaapjes)
Ik verblijf hier 3 nachten en vertrek vrijdag naar siargao, wat dé surfspot is van de filipijnen! De 16e heb ik afgesproken om met mijn meest favoriete reismaatje verder te gaan reizen door Myanmar!! Hint: we hebben elkaar destijds ontmoet in bangkok.
Oh! En na Myanmar heb ik plannen om te gaan duiken in ko tao, zuid thailand.