Een lange weg naar de filipijnen

Voor k heb een bus geboekt van don det naar phnomphen. Eerst achter op een scooter, toen een boot naar het vaste land, bij de bus-terminal dollars geregeld om straks de grens mee over te steken, een bus gepakt naar de grens, de grens overgestoken, dasr een bus gepakt en eenmaal aangekomen bij de tussenstop, zouden we een uur hebben om te eten en 1 bus zou naar siemreap gaan en de ander naar phnom phen. Maar mijn bus kwam niet. Na een uur nutteloos discuccieren met mensen die weigerden Engels te spreken of ons tegemoet te komen ben ik samen met 6 anderen naar siem reap gegaan. In de bus sprak ik een cambodiaans meisje die ons wel wilde helpen omdat ik had gezegd dat ik morgen een vlucht had. Eigenlijk had ik nog een extra dag maar wat hulp van een local neem ik graag aan. Dit meisje kwam uit siemreap en reserveerde een slaapbus voor ons en na een lange rit kwamen we daar om 22.30 uur aan. Het Cambodjaanse meisje ging helemaal met ons mee naar het andere busstation om te zorgen dat we de kaartjes voor de juiste prijs zouden krijgen en in de goede bus zouden stappen. Siem reap was 1 grote chaos! Het was namelijk nieuwjaar en duizenden, duizenden mensen liepen met waterpistolen iedereen nat te spuiten. IEDEREEN dus geen uitzonderingen. Dus zeikdoorwaternat en met een gigantische glimlach op ons gezicht  kwamen we aan bij het busstation. Onze spullen waren gelukkig nog droog. De tuktuk duurde 45 min en we hadden daar nog een half uur na het kaartjes halen en het meisje bedanken, een mango shake te halen en een wc stop te maken.
De slaapbus was zoals alle andere slaapbussen. Een smal 1persoonsbedje die je met zijn 2e moet delen. Gelukkig had ik onderweg al kennis gemaakt met een Duits meisje dus was het niet awkward om zo dicht tegen elkaar aan te slapen. We waren onderweg en Na 15 tellen viel ik al in slaap. Wat een reis.
Om 5 uursochtends kwam ik aan bij mijn hostel. Snel mn bed in, 3 uur geslapen en sochtends wilde ik naar de killing fields gaan maar ik voelde me niet helemaal lekker dus heb ik gerelaxed bij het ongelofelijk chille billabong hostel! Ik neem een boekje mee en ik duik in het zwembad. Na 5 minuten zwembad komt er een meisje naar me toegezwommen waarvan ik haar al met andere Nederlanders hoorde praten. Hi, where are you from? "Ik kom uit gouda, en waar kom jij vandaan? Amsterdam. Ik heb een tijdje met Saskia uit Amsterdam in het zwembad zitten praten en we zijn later met twee andere meiden naar een marktje gegaan. Dit was verbazingwekkend modern en hier heb ik wat lekkers gehaald voor onderweg morgen. En een flesje soju. Dat is het drankje wat Tom altijd in Zuid-Korea dronk en ik had beloofd het te drinken als ik het nog eens tegen zou komen op reis. Erg lekker spul. Zowel puur te drinken als te mixen met bier. Savonds heb ik met dit groepje nog even aan sightseeing gedaan, wat monumenten bekeken en bij een Indisch restaurant gegeten. Savonds nog goede gesprekken gehad tot een uur of 5 snachts. Haha oops.
Volgende dag. Het is maandag 16 maart en ik neem het vliegtuig naar manila in de filipijnen met een transit in kualalumpur, Maleisië. De eerste vlucht zat ik naast een aandoenlijk oud mannetje die geen woord Engels sprak. Hij reisde samen met zijn kleindochter. Hij begreep zijn seatbelt niet dus ik liet hem zien hoe het werkte. Omdat ik afgelopen dagen weinig geslapen heb en veel gereisd, val tijdens de vlucht al snel in slaap. Ik ben me er vaag van bewust dat het aandoenlijke maleisische oude mannetje de gehele vlucht zachtjes liederen aan het zingen/brommen was. En verbazingwekkend genoot ik er intens van en vond ik het zelfs jammer dat hij stopte toen het vliegtuig ging landen. Kualalumpur had Wi-Fi voor me en een dubbele wopper van de Burgerking. Tijdens de vlucht naar manila heb ik weinig kunnen slapen want het plekje was nogal krap. Ja dat heb je als he moet een Aziatische maatschappij vliegt. Die spleetogen zijn niet zo groot dus de stoelen ook niet. Ik had nog 12 uur voordat mijn boot naar coron op palawan eiland vertrok waar ik 4 uur van tevoren moest zijn dus heb ik nog 7uur op het vliegveld gebivakeerd. Gelijk wat peso's getrokken en een simkaart gehaald.
De grabtaxi deed een uur over 11km omdat er zoveel verkeer is in manila, wat tevens een plek is waar je zo kort mogelijk wilt verblijven omdat er hier veel criminaliteit is.
De bootreis duurt 15 uur maar 4 uur van te voren kon ik al boarden. Ik ben eindelijk is alleen. Eens kijken of ik dit vol kan houden of ga ik gelijk mensen aanspreken en ontmoeten. Op de boot staan rijen met bedden. Ik heb een bed op de 3e verdieping helemaal aan de zijkant, wat erg gunstig is want je hebt een lekker verkoelend windje, ik zit in de schaduw en kan kijken naar de zee en gepasseerde eilanden. Ik krijg weinig slaap door lieve kindjes die met me wilde spelen, wat locale meisjes die wel interesse hadden en een Engels stel (sam ans Jordon) waar ik gezellig wat mee gegeten heb en mee heb zitten praten. Ik kom 5 uur sochtends aan en wandel naar het dorpje omdat ik te skeer bent om een euro neer te leggen voor een tricycle, het lokale vervoersmiddel wat lijkt op een tuktuk. Toch wel spijt van gehad. Ik kon mijn kamer van mijn hostel nog niet in dus heb even van de Wi-Fi genoten, later wat winkeltjes bezocht en wat troepjes gehaald zoals een tasje, duikbrilletje en waterschoenen. Het is 8 uur en op 9 uur mag ik mijn kamer pas in. Ik besluit nog een berg te beklimmen en met Sophie te bellen. Mijn kamer is minuscuul maar het is een privekamer met eigen badkamer. Haha nice. Omdat ik de afgelopen 5 dagen zeer weinig slaap gehad heb, slaap ik in mijn hostel de ochtend en middag door en word 16.00 pas wakker. Ik trek mijn zwembroek aan, neem een handdoek mee, op zoek naar een strand. Na 5 minuten kom ik er achter dat er hier helemaal geen stranden zijn! Hiervoor moet je een boottrip gaan doen. Ik loop door de baai en zie een meisje staan. Ze heet michal, is professioneel basketbal speler en komt uit Israël. Ze vraagt of ik mee wil met haar boottripje morgen want zij en 2 stellen, 1 stel Engels en 1 stel Frans willen een privé boot huren. 10 minuten later ontmoet ik de anderen. Het zijn erg leuke mensen en vinden het leuk als ik ook mee ga. We eten wat en gaan samen naar de hotsprings. De volgende dag staan we vroeg op om als allereerste bij de mooiste plekken te zijn. Ik haal mijn gopro weer onder het stof vandaan en met de boottrip bezoeken we 5 fantastische plekken. Coron, wat ben je toch prachtig! We zwemmen, snorkelen, picknicken en chillen op wat strandjes. Het is alsof je je in een fotoboek van National Geographic bevindt. Het water is zo helder en blauw, de stranden wit, dat ik mijn ogen bijna niet geloof. Hier is het filmpje van.

Met michal besluit ik om naar het westen van het eiland Busuanga te gaan. En alleen de reis er heen is het al waard. We zitten op het dak van een cargobus. De bus bezorgt pakketjes langs de route naar busuanga want er is toch maar 1 weg. We moeten ons goed vasthouden om niet van het dak te vallen. Ik kom Sam and Jordon weer tegen want die gaan dezelfde kant op en joinen ons met de bus, die er tevens bijna de hele dag over doet. We worden gedropt op een plek waar we een tricycle nemen.
We verblijven in ocam-ocam. Een afgelegen, wat lastig te bereiken plaatsje aan het strand waar de elektriciteit 3x per dag uitvalt en waar er nog amper toeristen te vinden zijn. Hierdoor zijn de locals er ook nog niet echt aan gewend. Als je bijvoorbeeld wilt eten is er slechts 1 restaurantje. Maar wij gingen meestal naar een random vrouwtje toe om te vragen of ze gebakken vis of kip met rijst voor ons kon maken. Het duurt dan wel vrij lang maar het is heerlijk en spotgoedkoop. En dan schrijven ze op een afgescheurd stukje papier(als een rekening) op dat ze zo'n 200 tot 400 peso vragen(in totaal) en dan krijgen we ook nog een literfles water. Oh 1 euro is 65 peso.
We ontmoeten Mr Bing. Een local, oud professor filosofie en theologie die erg goed engels spreekt omdat hij een tijdje in Newjersey gewoond heeft. Hij regelt een pitcher "tuba" ook wel "cocowine" genoemd. Een mierzoet zelfgebrouwen alcoholisch drankje die we delen onder het genot van goede gesprekken en een prachtige zonsondergang. Met grote trots laat zijn scooter zien, die hij zelf heeft aangepast zodat het deels op H2O rijdt en hij hierdoor benzine bespaart.

Natuurlijke verschijnselen
In het donker de weg terug naar mission inn, ons hostel, zien we plots de gehele hemel oplichten!! Er raast een grote witte vuurbal door de lucht en Na enkele tellen is hij al weer weg. Strek je armen beweeg je hand ongeveer een meter en dan weet je hoe ver je de ster door de hemel raasde. OH MIJN GOD!! Zijn we zojuist getuigen geweest van een meteoriet?! Het was zeker niet een van de vuurvliegjes die we eerder deze avond zagen.
De vorige avond hadden we al ontdekt dat wanneer je savonds door het water loopt, je het bioilumineplankton kan zien oplichten! Het zijn kleine blauwe glinstertjes en geeft een beetje het gevoel alsof je in de film the avatar zit op de planeet pandorra. Deze plek is echt unreal! Even later besluiten we om sterren te gaan kijken, misschien komen er nog meer meteoren langs. We liggen op een stijger want het strand bevat helaas zandvliegen. Al gauw worden we lekgeprikt door de muggen dus dan maar terug naar de cabin. Hahaha. Ja hé, het blijft geen feest he?
De volgende dag gaat Mr Bing gezellig met ons boottripje mee naar black island. Ik vergeet bijna te vermelden dat er nog 2 mensen mee zijn. Een engels stel. Ze heten jessie and james! Ja inderdaad, precies zoals de slechteriken bij Pokémon ook heten. Hilarisch! Black island is heel mooi, heeft zelfs een grot en ik spendeer grotendeels mijn tijd aan snorkelen met james. Hij kan bijna alle vissoorten bij naam noemen. Ik probeer ze zo veel mogelijk te onthouden want die kennis komt vast een keer van pas.

Michal vind het wel chill om geen internet te hebben, maar ik vind het maar frustrerend omdat mensen zich mogelijk zorgen kunnen maken wanneer ik niet reageer en ook niet online ben geweest. Ben ik de afgelopen jaren misschien verslaafd geworden aan het internet en whatsapp? En zo ja, is dat erg en moet ik daar wat aan gaan doen?
Ik begin mijn dierbaren van thuis te missen en vraag me af wat ze aan het doen zijn. Ik schud het van me af en neem me voor om een avondje met iedereen contact te zoeken zodra ik weer internet heb.
Na een paar dagen strandhangen en snorkelen in ocam-ocam gaat Michal weer terug naar Israël en ik ga door naar El nido. El nido is een plek waar ik veel van gehoord heb, Er is meer keuze op de menukaart, veel te doen, je kan er zo het strand op en het schijnt ook erg toeristisch te zijn, maar dat is het waarschijnlijk ook voor een reden. Ik ben benieuwd. Ik kijk dan ook erg uit naar de gym die El nido schijnbaar heeft. Ik zie nu op reis mijn spiermassa namelijk als sneeuw voor de zon verdwijnen! Mogelijk komt het ook door het eten. De filipijnse keuken is echter wel al wat eiwitrijker dan de Thaise of Laotiaanse keuken.

Opmerkelijkheden over de filipijnen:
-ze spreken hier zeer goed Engels! Een groot contrast met laos, waar ik hiervoor vandaan kwam.
-ze spreken hier meerdere talen en veel verschillende dialecten, mogelijk is daarom ook het Engels hier zo sterk. Het klinkt een beetje als lelijk spaans.
-iedereen spreekt je aan met: Sir. En "sir" wordt dan ook in bijna elke zin weer herhaald. Misschien willen ze graag met 2 woorden spreken maar ik voel me er wel wat oud door.. Voor vrouwen is het "mam" maar als ik samen met een vrouw loop, spreken ze altijd mij aan.
-Ik kan me storen aan de oude mannetjes die je met jonge meisjes daten. Natuurlijk zijn dit oude viespeuken die voor het sekstoerisme naar zuidoostazie komen. Vaak zijn dit mannen die een beetje buiten de boot vallen in de westerse maatschappij. En die komen hier wel aan hun trekken. Maar wat me opvalt is dat het hier niet erger is dan in Thailand of laos.
-iedereen: toeristen en locals geven aan dat de filipijnen gevaarlijk kunnen zijn, en met name in bepaalde gebieden dat er veel berovingen en diefstallen plaatsvinden maar ik heb hier zelf nog niks van gemerkt. Hopelijk blijft dit ook zo.
-het reizen in de filipijnen is een stuk moeilijker dan de landen waar ik tot nu toe geweest ben. Dit komt omdat het een gigantisch land is en jet allemaal losse eilanden zijn. Daarom moet je vaak een boot nemen of een binnenlandse vlucht naar een ander eiland.
-de filipijnen is wat duurder dan thailand/laos/Cambodja.

Omdat ik merk dat ik het saai en oppervlakkig vind om een beetje te beschrijven wat ik doe en hoe ik er gekomen ben, wil ik gaan proberen om wat meer in te zoomen op bijzondere ervaringen en ontmoetingen. Zodat ik wat meer diepgang creeer en om het wat boeiender te houden voor de lezers.

Wanneer je me op polarsteps(Thijmen Stolk) of snapchat(thijmenstolk) volgt, kan je met behulp van GPS zien waar ik ergens uithang

Groetjes!